Το πιο γνωστό έργο του Μολιέρου; Δεν ξέρω (αν και έτσι φαίνεται) αλλά ίσως και να μην έχει και τόση σημασία, γιατί το έργο του Γάλλου δημιουργού είναιΤο πιο γνωστό έργο του Μολιέρου; Δεν ξέρω (αν και έτσι φαίνεται) αλλά ίσως και να μην έχει και τόση σημασία, γιατί το έργο του Γάλλου δημιουργού είναι υπεράνω κριτικής έτσι κι αλλιώς. Θα πω μόνο πως το απόλαυσα πολύ και για τη δροσιά της γραφής και για τη διαχρονικότητά του.
Δεν ξέρω αν ο Μολιέρος είναι ο πατέρας της φαρσοκωμωδίας αλλά απόλαυσα αυτό το θεατρικό όσο λίγα. Ίσως όχι τόσο διαχρονικό ως προς το κοινωνικό πλαίσιΔεν ξέρω αν ο Μολιέρος είναι ο πατέρας της φαρσοκωμωδίας αλλά απόλαυσα αυτό το θεατρικό όσο λίγα. Ίσως όχι τόσο διαχρονικό ως προς το κοινωνικό πλαίσιο (απόλυτα, ωστόσο, όσον αφορά την ανθρώπινη φύση) αλλά εξαιρετικά χαριτωμένο....more
Απόλυτα ρεαλιστικό ηθογράφημα μιας κάπως ιδιαίτερα δυσλειτουργικής οικογένειας στη Γαλλία του 1938 και όμως τόσο γνώριμο στην Ελλάδα του 2024 (και τολΑπόλυτα ρεαλιστικό ηθογράφημα μιας κάπως ιδιαίτερα δυσλειτουργικής οικογένειας στη Γαλλία του 1938 και όμως τόσο γνώριμο στην Ελλάδα του 2024 (και τολμώ να πω και του μέλλοντος). Διαχρονικότητα: check! ✔
Σχέσεις αμοιβαίας εξάρτησης, γονείς που ποτέ δεν ωρίμασαν οι ίδιοι κι άρα φρίττουν στην ιδέα της ανεξαρτητοποίησης του 22χρονου γιου τους, ένας νεανικός έρωτας, μια αρρωστημένη συνομωσία μεταξύ ενηλίκων κι η έρμη η Madeleine σχεδόν να αντιγράφει τον Chandler Bing and I quote What did I marry into?
Eξαιρετικά οξυδερκής πένα αυτή του (συνονόματου) Cocteau , αναπόφευκτα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος που ζητιανεύει τις ψήφους είναι από το γεγονός αυτό και μόνο ένας άνθρωπος ανέντιμος, διότι, σε αντάλλαγμα της εξουσίας και Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος που ζητιανεύει τις ψήφους είναι από το γεγονός αυτό και μόνο ένας άνθρωπος ανέντιμος, διότι, σε αντάλλαγμα της εξουσίας και του πλούτου που απέκτησε χάρη σ’ εσένα, σου υπόσχεται ένα σωρό θαυμάσια πράγματα, τα οποία δεν θα σ’ τα δώσει, και δεν είναι άλλωστε μέσα στις δυνατότητές του να σ’ τα δώσει. Ο άνδρας που εξυψώνεις δεν εκπροσωπεί ούτε την εξαθλίωσή σου ούτε τις επιδιώξεις σου ούτε τίποτα. Εκπροσωπεί μόνο τα δικά του πάθη και τα δικά του συμφέροντα, τα οποία είναι αντίθετα από τα δικά σου.
Χωρίς απαραιτήτως να συμφωνώ με τις απόψεις του Mirbeau, δεν μπορεί παρά να με προβληματίσει η διαχρονικότητα των λόγων του, ειδικά στη χώρα μας....more
I find the GlucoseGoddess trope tacky AF and it makes me cringe as much as the next person, but that was an interesting read nonetheless. Now off to mI find the GlucoseGoddess trope tacky AF and it makes me cringe as much as the next person, but that was an interesting read nonetheless. Now off to my fresh salad and tablespoon of vinegar!...more
Αν μάθαμε κάτι από τα (αριστουργηματικά) Μαύρα φεγγάρια του έρωτα είναι πως ο Pascal Bruckner δε δυσκολεύεται καθόλου να μας κάνει να αισθανόμαστε άβοΑν μάθαμε κάτι από τα (αριστουργηματικά) Μαύρα φεγγάρια του έρωτα είναι πως ο Pascal Bruckner δε δυσκολεύεται καθόλου να μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, είτε με τις αμαρτωλές, σκοτεινές εκφάνσεις της ανθρώπινης επιθυμίας είτε με τη βαθύτερη ευχή ενός μικρού παιδιού να πεθάνει ο πατέρας του (αυτό κι αν κορυφώθηκε γρήγορα).
Εν είδει εξομολόγησης, λοιπόν, μια άτυπη αυτοβιογραφία γεμάτη ιστορικά στοιχεία, ψυχολογική ενδοσκόπιση και εσωτερικές σκέψεις από ένα συγγραφέα που δε διστάζει να σταθεί γυμνός απέναντι στην αλήθεια και να μας εκμυστηρευτεί τις πιο ανομολόγητες σκέψεις του. Ταυτόχρονα, το βιβλίο λειτουργεί και ως ένα ιστορικό-κοινωνικό πορτρέτο μιας ολόκληρης εποχής μέσα από τη σχέση πατέρα-γιου. Ο Bruckner δεν αφηγείται μόνο τα παιδικά του τραύματα, αλλά και το πώς η προσωπική ιστορία μπλέκεται με την πολιτική, την κουλτούρα και τη φιλοσοφία. Άλλος μπορεί και να μην είχε το θάρρος να παραδεχτεί ότι ο πατέρας του τον έκανε να σκέφτεται καλύτερα σκεπτόμενος εναντίον του αλλά ο Bruckner δε συνηθίζει να δειλιάζει γι'αυτό και για άλλη μια φορά του βγάζω το καπέλο.
Καλός γιος δεν ξέρω αν είναι αλλά καλός συγγραφέας, αδιαμφισβήτητα ναι.
Ο κόσμος είναι ένα κάλεσμα, μια υπόσχεση, υπάρχουν παντού αξιοθαύμαστοι άνθρωποι και αριστουργήματα προς ανακάλυψη. Υπάρχουν πολλά που μπορεί να ποθήσει κανείς, πολλά που μπορεί να μάθει και πολλές σελίδες που μπορεί να γράψει. Όσο δημιουργούμε, όσο αγαπάμε, παραμένουμε ζωντανοί....more
Δίψα. Πόνος. Φόβος. Συμπόνια. Οργή. Μια άλλη πλευρά του Χριστού - ασυνήθιστη για τους πιστούς - που έζησε με πάθος και βίωσε κάθε έκφανση των αισθήσεωΔίψα. Πόνος. Φόβος. Συμπόνια. Οργή. Μια άλλη πλευρά του Χριστού - ασυνήθιστη για τους πιστούς - που έζησε με πάθος και βίωσε κάθε έκφανση των αισθήσεων στον υπερθετικό βαθμό, τον έρωτα, τη φιλία, την αναμονή του θανάτου. Ένας Χριστός που αγάπησε πολύ αλλά και γεμάτος αμφιβολίες που, όμως, δεν ευτελίζουν ούτε μία στιγμή τη Θεία του υπόσταση αλλά εξυψώνουν την ανθρώπινη.
Για να αισθανθείς δίψα, πρέπει να είσαι ζωντανός. Εγώ έζησα τόσο έντονα ώστε να πεθάνω διψασμένος. Ίσως και να είναι ακριβώς αυτό η αιώνια ζωή.
Ένα πολύ τολμηρό εγχείρημα από την Amélie Nothomb, για πολλούς βλάσφημο κι ανίερο αλλά βαθιά διερευνητικό. Μια διαδρομή αναζήτησης μεταξύ Θείας και ανθρώπινης φύσης που θα πείσει πολλούς και θα απωθήσει άλλους τόσους. Προσωπικά ανήκω στην πρώτη κατηγορία....more
Η τελευταία μέρα ενός καταδικασμένου δια χειρός Victor Hugo δε θα μπορούσε να μη γίνει ένα σκοτεινό ταξίδι στα άδυτα της ψυχικής κατάστασης ενός μελλοΗ τελευταία μέρα ενός καταδικασμένου δια χειρός Victor Hugo δε θα μπορούσε να μη γίνει ένα σκοτεινό ταξίδι στα άδυτα της ψυχικής κατάστασης ενός μελλοθάνατου κι ένα τεράστιο κατηγορώ, εντέλει, ενάντια στη θανατική ποινή. Απλώς συγκλονιστικό....more
Αντί κριτικής, ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα παραθέσω αποσπάσματα από το βιβλίο και για κάθε ομοιότητα με την πανδημία του COVID-19, θα προσθέσουμε κι Αντί κριτικής, ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα παραθέσω αποσπάσματα από το βιβλίο και για κάθε ομοιότητα με την πανδημία του COVID-19, θα προσθέσουμε κι από μισό αστεράκι στη βαθμολογία.
"Χωρίς αμφιβολία, ένας πόλεμος είναι ασφαλώς μεγάλη βλακεία. Όμως αυτό δεν τον εμποδίζει διόλου να κρατήσει πολύ. Η βλακεία μένει πάντοτε. Τούτο θα το νιώθαμε αν δεν προσέχαμε μόνο τον εαυτό μας. Αλλά και σ' αυτό το σημείο οι συμπολίτες μας ήταν σαν όλο τον κόσμο. Πρόσεχαν μονάχα τον εαυτό τους. Μ' άλλα λόγια, ήταν ανθρωπιστές. Δηλαδή δεν πίστευαν στις θεομηνίες. Η θεομηνία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου. Έτσι βάζει ο νους μας πως η θεομηνία είναι ανύπαρκτη, πως είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Όμως δεν περνάει πάντα. Κι από εφιάλτη σε εφιάλτη, οι άνθρωποι είναι εκείνοι που περνούν και χάνονται."
"Έτσι, την πρώτη κιόλας ευκαιρία την έβρισκαν στη δυσκολία να φανταστούν με ακρίβεια ό,τι έκανε τώρα εκείνος που έλειπε. Θλιβόντουσαν τότε για το πόσο αγνοούσαν πώς εκείνος περνούσε τον καιρό του. Κατηγορούσαν τον εαυτό τους που είχε δείξει να πιστεύει πως δεν αποτελεί πηγή χαράς για όποιον αγαπάει το πώς ο αγαπημένος τους περνάει τον καιρό του. Από τούτη τη στιγμή, λοιπόν, τους ήταν πια εύκολο να αναθεωρήσουν τον έρωτά τους. Να εξετάσουν προσεκτικά τα ελαττώματά του και τις ελλείψεις του. Τον κανονικό καιρό όλοι μας ξέρουμε, συνειδητά ή όχι, πως δεν υπάρχει αγάπη που να μην μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της, ωστόσο δεχόμαστε περισσότερο ή λιγότερο ήσυχοι να μένει η δική μας μέτρια."
"Με το να δίνουμε υπερβολική σημασία στις καλές πράξεις καταντάμε στο τέλος να επαινούμε έμμεσα το κακό, γιατί μ' αυτόν τον τον τρόπο αφήνουμε να υποτεθεί πως οι καλές πράξεις δεν έχουν τόση αξία παρά μονάχα γιατί είναι σπάνιες. Έτσι η κακία κι η αδιαφορία φανερώνονται σαν πολύ πιο συχνά ελατήρια στις πράξεις των ανθρώπων. Όμως το κακό που υπάρχει στον κόσμο γεννιέται πάντα σχεδόν απ' την άγνοια. Η καλή θέληση όταν δεν είναι φωτισμένη μπορεί να προξενήσει τόσες καταστροφές όσες και η κακία. Αλλά οι άνθρωποι είναι μάλλον καλοί. Το ζήτημα, όμως, είναι πως οι άνθρωποι - ποιος λίγος, ποιος πολύ - αγνοούμε."
"Τίποτα δεν είναι λιγότερο θεαματικό από μια θεομηνία. Όλες οι μεγάλες συμφορές με τον καιρό καταντούν μονότονες."
"Η συνήθεια της απελπισίας είναι χειρότερη ακόμα κι απ' την ίδια την απελπισία. Πριν, όσοι είχαν χωριστεί δεν ήταν πραγματικά δυστυχισμένοι γιατί τότε υπήρχε μέσα στον πόνο τους μια φωτεινή ελπίδα, κάτι σαν λάμψη. Τώρα όμως, όλα αυτά είχαν εντελώς σβηστεί. Η πανούκλα είχε αφαιρέσει από όλους τη δυνατότητα του έρωτα κι αυτής ακόμα της φιλίας. Γιατί ο έρωτας ζητάει λίγο μέλλον, ενώ για μας δεν υπήρχαν παρά στιγμές μονάχα."
"Δεν έχετε καρδιά, γιατρέ;" του είπαν μια μέρα. Μα πώς δεν είχε; Μόνο που του χρησίμευε να υποφέρει κάθε μέρα εκείνες τις είκοσι ολόκληρες ώρες που ήταν αναγκασμένος να βλέπει να πεθαίνουν άνθρωποι πλασμένοι για να ζήσουν. Δηλαδή, η καρδιά του χρησίμευε για να έχει τη δύναμη να ξαναρχίζει τα ίδια όλες τις μέρες. Από δω και πέρα θα του έμενε τόση μόνο καρδιά όση ακριβώς χρειαζόταν για κάτι τέτοιο. Πώς λοιπόν αυτή η καρδιά θα έφτανε για να δίνει τη ζωή;
"Όχι, πάτερ μου, αλλιώτικα τη φαντάζομαι εγώ την αγάπη. Και θ' αρνιέμαι ως το θάνατο να αγαπήσω τη δημιουργία αυτή όπου βασανίζονται τα παιδιά."
"Κανονικά, η πανούκλα θα έπρεπε με την αποτελεσματική αμεροληψία που χαρακτήριζε την εξουσία της να δυνάμωνε την ισότητα ανάμεσα στους συμπολίτες μας αλλά αντίθετα, χάρις στις φυσικές συγκρούσεις των εγωισμών, έκανε ακόμα πιο έντονο μέσα στις καρδιές των ανθρώπων το συναίσθημα της αδικίας."
"Όλοι τους φαίνονταν να υποφέρουν από ένα ολοκληρωτικό χωρισμό με ό,τι ήταν άλλοτε η ζωή τους. Κι όπως δεν μπορούσαν να σκέφτονται πάντα το θάνατο, δε σκέφτονταν πια τίποτα. Μα τον χειρότερο, είναι πως μένουν λησμονημένοι και πως το ξέρουν αυτό καλά. Όσοι τους γνώριζαν πριν, τους έχουν τώρα ξεχάσει, γιατί τώρα πια σκέφτονται κάτι άλλο. Εκείνοι, πάλι που τους αγαπούσαν, τους λησμόνησαν κι αυτοί. Έτσι στο τέλος, γίνεται πια φανερό πως κανένας δεν είναι πραγματικά ικανός να σκέφτεται κανέναν - ακόμα και στις πιο μεγάλες συμφορές - γιατί το να σκέφτεσαι αληθινά κάποιον σημαίνει να τον σκέφτεσαι λεπτό προς λεπτό, χωρίς τίποτα να σε βγάζει απ' τις σκέψεις σου."
"Ο ύπνος των ανθρώπων είναι πολύ πιο ιερός από τη ζωή των πανουκλιασμένων. Δεν έχουμε το δικαίωμα να εμποδίζουμε τους αγαθούς ανθρώπους να κοιμούνται. Κάτι τέτοιο θα ήταν αλήθεια πολύ κακόγουστο. Και γούστο σημαίνει να μην επιμένεις αλλά εγώ από τότε δεν ξανακοιμήθηκα ποτέ καλά. Το κακό γούστο μου έμεινε και δεν έπαψα να επιμένω, δηλαδή να σκέφτομαι."
Ό,τι ο άνθρωπος μπορούσε να κερδίσει στο παιχνίδι της ζωής και της πανούκλας ήταν η γνώση κι η ανάμνηση. Ίσως αυτό ακριβώς να εννοούσε λέγοντας "Κερδίζω το παιχνίδι".
"Άντρες και γυναίκες με πρόσωπο φλογισμένο γαντζώνονταν ο ένας πάνω στον άλλο με όλο τον εκνευρισμό και την κραυγή του πόθου. Ναι, η πανούκλα είχε πια τελειώσει. Και μαζί της ο τρόμος. Και τούτα τα μπράτσα που δένονταν τώρα με πάθος έλεγαν ξεκάθαρα πως η πανούκλα υπήρξε κυρίως εξορία και χωρισμός."
"Ευτυχισμένοι όσοι δε βρέθηκαν διπλά χωρισμένοι σαν μερικούς που δεν μπόρεσαν να χτίσουν πριν από την επιδημία τον έρωτά τους. Χρόνια ολόκληρα είχαν τυφλά κυνηγήσει εκείνη τη δύσκολη σύμπνοια που καταφέρνει τελικά να σφιχτοδέσει τον έναν με τον άλλο, δυο άσπονδους εραστές."
"Αν υπάρχει κάτι που μπορεί κανείς να ποθεί σε όλη του τη ζωή και κάποτε να το πετυχαίνει, αυτό είναι η ανθρώπινη στοργή. Αντίθετα, όλοι όσοι είχαν ελπίσει πέρα απ' τον άνθρωπο, σε κάτι που ούτε οι ίδιοι φαντάζονταν, δεν είχαν λάβει απάντηση καμιά."
Δεν είναι μυστικό πως δε με ενθουσιάζει ο Kundera, όμως ίσως είναι ο μοναδικός συγγραφέας στον οποίο ήμουν τόσο πρόθυμος να δώσω άλλη μία ευκαιρία. ΜάΔεν είναι μυστικό πως δε με ενθουσιάζει ο Kundera, όμως ίσως είναι ο μοναδικός συγγραφέας στον οποίο ήμουν τόσο πρόθυμος να δώσω άλλη μία ευκαιρία. Μάλλον φταίει πως η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν Η άγνοια, για μένα το καλύτερό του.
Ξεκινώντας, λοιπόν, τη Βραδύτητα, διαβάζω μερικές από τις εξοχότερες σκέψεις πάνω στην ταχύτητα και πόσο αυτή επηρεάζει τη ζωή μας (σημειωτέον, το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1995 - τι θα είχε άραγε να πει σήμερα;): "Υπάρχει κρυφός σύνδεσμος μεταξύ βραδύτητας και μνήμης, μεταξύ ταχύτητας και λήθης. Ας πάρουμε μια όσο το δυνατόν πιο κοινότοπη κατάσταση: κάποιος περπατάει στο δρόμο. Ξαφνικά θέλει να θυμηθεί κάτι, αλλά του διαφεύγει η ανάμνηση. Εκείνη τη στιγμή, μηχανικά, επιβραδύνει το βήμα του. Αντιθέτως, κάποιος που προσπαθεί να ξεχάσει ένα δυσάρεστο περιστατικό που έζησε πριν από λίγο, επιταχύνει εν αγνοία του το βάδισμά του, σαν να θέλει να απομακρυνθεί γρήγορα από κάτι που, χρονικά, βρίσκεται ακόμα πολύ κοντά του. Στα υπαρξιακά μαθηματικά αυτή η εμπειρία παίρνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης· ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης."
"Η πηγή του φόβου βρίσκεται στο μέλλον, και όποιος απελευθερώνεται από το μέλλον δεν έχει να φοβηθεί τίποτα."
"Ο έρωτας εξ΄ορισμού είναι δώρο που δεν το αξίζουμε μάλιστα το να σ΄αγαπούν χωρίς να το αξίζεις είναι απόδειξη αληθινού έρωτα."
Γουάου! είπα, εδώ είμαστε! Επιτέλους, σκέφτηκα, έχουμε κατευθείαν τη φιλοσοφία ζωής του Τσέχου συγγραφέα, έξοχα δοσμένη με την ιστορία να αποτελεί πρόφαση περισσότερο από ποτέ. Φευ! Καλές οι 20 πρώτες σελίδες αλλά μετά από μια άνιση μάχη με τις υπαρξιακές του σκέψεις, η αφήγηση μονοπωλεί το ενδιαφέρον και, από τη στιγμή που ο Milan δεν το'χει καθόλου με την πλοκή, καταλήγουμε να διαβάζουμε για σοσιαλιστικές παρτούζες και ωδές στην κωλοτρυπίδα (his words, not mine). Με λίγα λόγια, πολύ τσάμπα μπινελίκι για το τίποτα σε βαθμό που το βρήκα όχι μόνο εκτός κλίματος αλλά ουσιαστικά χυδαίο. Και για άλλη μια φορά, απογοήτευση. Θα δοκιμάσω την τύχη μου στο επόμενο, έτσι; ΟΧΙ.
Η Μαλβίνα πέθανε, η Δήμητρα Λιάνη δεν αποτελεί πλέον πρόσωπο της επικαιρότητας, πέρασε η μόδα, δεν ξέρω τι από όλα αυτά φταίει αλλά η δική μου σχέση μου με τον κύριο Kundera τελειώνει εδώ. Αν στο μέλλον θελήσω να εμβαθύνω, θα διαβάσω κατευθείαν μεμονωμένα αποσπάσματα από το έργο του, γνωρίζοντας πως δε θα έχω χάσει απολύτως τίποτα....more
Συναισθηματική εκμετάλλευση. Τόσο γνώριμη κι όμως τόσο καλά κρυμμένη που δυσκολευόμαστε να τη διακρίνουμε. Όταν η αγάπη γίνεται παγίδα, όταν ο έρωτας Συναισθηματική εκμετάλλευση. Τόσο γνώριμη κι όμως τόσο καλά κρυμμένη που δυσκολευόμαστε να τη διακρίνουμε. Όταν η αγάπη γίνεται παγίδα, όταν ο έρωτας ζητάει ανταλλάγματα, όταν κάτι μας κάνει να αμφισβητούμε τις επιλογές μας κι ας μην ξέρουμε το γιατί.
Σύντομο και ευαγάγνωστο εγχειρίδιο από την Isabelle Nazare-Aga, προτείνεται σε όλους με την ευχή να χρησιμεύσει ως ψυχολογική μελέτη κι όχι ως διαγνωστικό μέσο για τις δικές μας διαπροσωπικές σχέσεις....more
Ένα πραγματικά καλογραμμένο ηθογράφημα που περιστρέφεται κυρίως γύρω από την πολιτική εργασίας των Ιαπώνων και τις (αληθινές) περιπέτειες της συγγραφέΈνα πραγματικά καλογραμμένο ηθογράφημα που περιστρέφεται κυρίως γύρω από την πολιτική εργασίας των Ιαπώνων και τις (αληθινές) περιπέτειες της συγγραφέως στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Αν και δε δηλώνω θαυμαστής των αυτοβιογραφιών, η γραφή της Nothomb - αναπάντεχα ανάλαφρη και χιουμοριστική δεδομένου του περιεχομένου - με έκανε, όχι ακριβώς να αλλάξω γνώμη, αλλά να κάνω μια εξαίρεση....more
Μια επιστολή κόλαφος, ένα έργο ηχηρό τουλάχιστον όσο κι ο τίτλος του, πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε το τεράστιο προσωπικό κόστος που είχε η σύνταξΜια επιστολή κόλαφος, ένα έργο ηχηρό τουλάχιστον όσο κι ο τίτλος του, πολύ περισσότερο αν αναλογιστούμε το τεράστιο προσωπικό κόστος που είχε η σύνταξή του στον ίδιο το Zola. ...more
"Η φιλία; Είναι απαραίτητη στον άνθρωπο για την καλή λειτουργία της μνήμης του. Το να θυμόμαστε το παρελθόν μας, το να το κουβαλάμε πάντοτε μαζί μας ε"Η φιλία; Είναι απαραίτητη στον άνθρωπο για την καλή λειτουργία της μνήμης του. Το να θυμόμαστε το παρελθόν μας, το να το κουβαλάμε πάντοτε μαζί μας είναι ίσως αναγκαίος όρος για να διαφυλάξουμε την ακεραιότητα του Εγώ μας. Για να μη συρρικνωθεί το Εγώ μας, για να διατηρήσουμε τον όγκο του, πρέπει να ποτίζουμε τις αναμνήσεις σαν τα λουλούδια στη γλάστρα, κι αυτό το πότισμα απαιτεί τακτική επαφή με τους μάρτυρες του παρελθόντος, δηλαδή με τους φίλους. Οι φίλοι είναι ο καθρέφτης μας, η μνήμη μας, το μόνο που απαιτούμε από αυτούς είναι να γυαλίζουν κάπου κάπου τον καθρέφτη για να μπορούμε να κοιταζόμαστε μέσα."
Κλασικός Kundera εν ολίγοις· έντονες φιλοσοφικές αναζητήσεις - κάπως πιο αδύναμη ιστορία. Αν και το συγκεκριμένο έργο με έπεισε περισσότερο σε σχέση με άλλα (ξέρετε, αυτά με τους ποζέρικους τίτλους), δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι πόσο καλύτερα θα ήταν τα βιβλία του αν μπορούσε να συνδυάσει και τα δύο. ...more
Loading...
